ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ..!!!!!!!!

                                              Σκουπισε τα ματια σου,κ μην κλαις για μενανε..

                                              ουτε για κανεναν παψε να πονας..

                                               Ακουσε τα λογια μου...στην φωτια μην καιγεσαι...

                                                και μην καταστρεφεσε οταν αγαπας...

                                             Δεν αξιζει ματια μου,αλλο να πληγωνεσε..

                                            οι μεγαλοι ερωτες σβηνουν νωρις...

                                           σαν αστερια μοιαζουνε..που την νυχτα πεφτουνε..

                                           και για δευτερολεπτα μονο θα τα δεις...

                                          Σκουπισε τα ματια σου..παλι χαμογελασε..

                                          μπορα ηταν περασε..παψε να πονας...

                                         Ακουσε τα λογια μου..πεφτουνε τα συννεφα...

                                       ολα ειναι εφημερα..μην το συζητας...

                                       Δεν αξιζει ματια μου αλλο να πληγωνεσε..

                                       οι μεγαλοι ερωτες σβηνουνε νωρις..

                                       σαν αστερια μοιαζουνε που την νυχτα πεφτουνε...

                                      κ για δευτερολεπτα μονο θα τα δεις...!!!

                                            

Καποτε σε ενα μικρο δασακι ζουσε μια μικρη νεραιδα....της αρεσε να ντυνετε παντα στα χρυσα....φορουσε το χρυσο της φορεμα κ πετουσε λυπημενα πανω απο τα γυμνα δεντρα του δασους...καθε που επεφτε το σκοταδι ταξιδευε την σκεψη της μακρια απο το φτωχο δασακι...την εντυνε με τα πιο ομορφα χρωματα κ την πηγαινε οπου ονειρευοταν...ηταν γεματη ονειρα...δυναμη της...η νεραιδοσκονη της....περνουσαν τα χρονια αθορυβα...μια μερα η νεραιδα πηρε οτι πολυτιμοτερο ειχε..την νεραιδοσκονη της...κ εφυγε σε τοπους μακρινους...εψαχνε ενα τοπιο μαγευτικο...περιπλανιοταν για μερες κατω απο τις ακτινες του ηλιου ακουραστα...συντροφια της,τα ονειρα της...Καθως πετουσε αναμεσα απο τα συνεφα τα ματια της αντικρυσαν με ενδιαφερον  ενα μαγευτικο δασος...ηταν γεματο ομορφες κ πολυχρωμες πεταλουδες....τα λουλουδια ειχαν εντονο χρωμα...τα δεντρα ηταν ντυμενα με τα πιο ομορφα φυλλα....αναμεσα τους ενας μαγευτικος καταρακτης....κ νεραιδες που πετουσαν γυρω απο αυτον...τα πουλια τραγουδουσαν την μελλωδια των φυλλων...κ οι νεραιδες χορευαν στον ρυθμο του νερου...μαγευτηκε....σαστησε...θαμπωθηκε...δεν ειχε δει ποτε τετοια ομορφια γυρω της...ηταν μια ονειρικη νεραιδοχωρα....

Την ειχε τυλιξει η ευτυχια...η μικρη νεραιδα δεν μπορουσε να φανταστει ποτε,οτι υπαρχει ενα τοσο  ομορφο μερος...καθε βραδυ χορευαν κατω απο το φως του φεγγαριου την μαγευτικη μελωδια των αστεριων...γελουσαν,τραγουδουσαν...τα ονειρα της ειχαν γινει πραγματικοτητα...!!!αγαπησε κ αγαπηθηκε εντονα..!!τα χρονια περνουσαν κ η μικρη νεραιδα ειχε φορεσει το φορεμα της ευτυχιας....ενα βραδυ καθως γελουσαν κ τραγουδουσαν ενα μαυρο συννεφο σκεπασε το ομορφο φεγγαρι....τα αστερια δεν φαινονταν πια...το συννεφο εφερε καταιγιδα...ανεμος μεγαλος σηκωθηκε κ πηρε μαζι του οτι η νεραιδα ειχε αποκτησει....πηρε την δυναμη της,κ την πηγε μακρυα....την εβλεπε να την σκορπα ο ανεμος κ να την παιρνει μαζι του...η νεραιδα επεσε σε μελαγχολια....ολα τριγυρω της ηταν αδεια..εχασε την δυναμη της...

Ξαφνικα βρεθηκε εκει οπου μεγαλωσε...την πηρε αγγαλια η μοναξια κ η θλιψη...για να μην μπορει να φυγει ποτε ξανα....τυλιξαν την ψυχη της με πονο...ποσο ζηλευαν την ευτυχια...κ η ευτυχια ανημπορει να την κρατησει της αφησε το χερι....κ απομακρυνθηκε με δυο λογια...θα επιστρεψω ξανα..!!!ομως το μικρο ξωτικο δεν αντεχε τις σκιες γυρω του... ηθελε να πεταξει κ να φυγει αλλα τα φτερα της ηταν αδυναμα...μια μερα με στην τοση θλιψη της εμφανιστηκε μια λευκη νεραιδα...ηταν η βασιλισσα ολων των ξωτικων...την πηρε απο το χερι κ της εδειξε κ αλλους νεραιδοκοσμους...ποσο ομορφα ενιωσε για λιγο που εφευγε απο το πικρο αυτο τοπιο...η μικρη μας ηρωιδα απορησε....σε αλλους ειδε εντονη την ευτυχια κ σε αλλους μονο θλιψη...κ τοτε η καλη νεραιδα της ειπε οτι χωρις την θλιψη δεν θα αναζητουσαμε την ευτυχια...αν ειχαμε ολα τα ομορφα συναισθηματα γυρω μας δεν θα ειχαμε τι αλλο να ζητησουμε....μεσα απο τα αρνητικα συναισθηματα που μας περιβαλλουν,αναζηταμε με παθος τα θετικα..τα ομορφα...τα αγνα...αυτα που ελαχιστοι τα νοιωθουν...αυτα της ειπε η λευκη νεραιδα κ την αφησε στον βραχο της...μονη της....παλι...μαζι με την θλιψη της...να αναζητα αυτο που θα συνταραξει κ παλι την ψυχη της...εμεινε εκει..μονη... να ταξιδευει την σκεψη της σε αυτα που αναζητουσε...

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ!

Εφυγες ενα παγερο  πρωινο του μαιου..γευτηκες την γευση του προδωμενου πολυ νωρις..κ εγω να μενω εκει,να  κοιταζω σαν ενας απλος θεατης την τραγωδια της ζωης...το μονο που σκοτωνει πιο πολυ ειναι που δεν προλαβες να ζησεις...Έρχονται συχνα στην μνημη μου τα ματια σου..ποιον  κοιτουσες αραγε?η φωνη του πονου σου ακομα βασανιζει την ψυχη μου..με επισκεφτεται συχνα...σαν να την ακουω καπου διπλα μου...εζησα εντονα τις τελευταιες σου στιγμες...ασχημος ο τροπος που εφυγες....περασα ασχημα βραδυα...να παλευω με τον ευατο μου να ξεχασω αυτες τις εικονες..αλλα εκεινες με επισκεφτονται συχνα...Ένας χρονος μακρια σου...ποτε περασε?τα χρονια παιρνουν οι μνημες ομως μενουν..μενουν εκει να σου υπενθυμιζουν τι ειχες κ τι εχασες...βυθηστηκα στο σκοταδι..στο δικο μου σκοταδι..δεν ξερω αν θελω να βγω ξανα..το συνηθησα,οπως συνηθησα κ την απωλεια σου...συχνα αναρωτιεμαι που να εισαι?αλλα απαντηση καμια..!!!μονοι ερχομαστε,μονοι πορευομαστε κ μονοι φευγουμε στο ταξιδι της ζωης..!!

πιστη!!!

                                                          Αν μπορούσα να ταξιδέψω....
                                                         θα έφευγα αμεσως τώρα.....
                                                          
                                                 

                                                               

                                                                να ξέφευγα για λίγο....
                                                                 από την μοναξιά μου...
                                                                να ένιωθα κ παλι ζωντανη.....

                                               να έπαιρνε την θλίψη που με διακατέχει
                                                εδώ κ ένα ολόκληρο χρόνο....
                                                   η αλμύρα της θάλασσας....
                                                      ένα δυνατό κύμα......

                                                 
                                                           να ανέβω ξανά τα σκαλιά...
                                                                    της ευτυχίας.....

                                               

                                                να κοιτάξω ξανά το φωτεινό φεγγάρι
                                                 και να μην μελαγχολώ πια.....

                                                          να μπορώ να γεύομαι ξανά...
                                                                     όπως τότε....
                                                         το κάθε λεπτό της ημέρας...
                                                                    ευχάριστα....

                                                     να νοιωσω ελεύθερη...
                                                     να βρω τον χαμένο ευατό μου...  
                                                     κάτω απο το φως των αστεριών...

                                               
                                                     
                                                         να καταφέρω να περάσω...
                                                         στην απέναντι πλευρά του ευατού μου...

                                                  
                                                          να κοιτάξω το φεγγάρι...
                                                          κ να βρω οτι πολυτιμότερο έχασα...
                                                               το χαμόγελο μου!!!!


                                                      

ΓΙΑΤΙ???

Παρατηρώ ανθρώπους γύρω μου...άλλοι αυθεντικοί άλλοι κάλπικοι!!Αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλον!!!Ένα πελώριο γιατί βασανίζει την ψυχή μου!! Πως???Πως γίνεται να θέλει ο ένας το κακό του άλλου??Γιατί τόση εκμετάλλευση γύρω μου?Θυμάμαι πάντα πού μού έλεγαν οτι  ζώ σε έναν δικό μου κόσμο..άλλα πότε κάνεις δεν κατάλαβε οτι στον κόσμο που κατοικώ  δεν ανήκει  το ψέμα...κ η κακιά!!!!